Ergenekon, Balyoz, Kumpas vs. sürecinden bugüne, bunca yaşananlardan sonra insanın yargıya güveni sarsılıyor elbette. Bir umut diyorsun, tek tek beklentiler kalıyor elinde. Yargıçlar, savcılar, kamu denetçilerinden bazıları "bu gün ona, yarın bana" diyerek adil davranma kaygısı taşımaya başlayabilirler mi? Onlar da insan ve onların kaderleri de iki dudak arasında çünkü...
Örneğin Sayıştay. İnsanın az buçuk güvenesi geliyordu.
Sayıştay, Çanakkale ilinde 2017 yılı sonu itibariyle belediyelerde yaptığı denetimlerin raporlarını ilgili belediyelere gönderdi.
Hayır! Öyle tüm belediyelerinkini değil, yalnızca Çanakkale Merkez ilçe ile Gelibolu ilçe belediyesinde denetim yapmış. Belki diğerlerinde de yapmıştır ama öyle bir denetim raporu Sayıştay'ın açıkladığı listede yok.
Çanakkale ilinin ikinci en büyük bütçeli belediyesi Biga Belediyesi ile ilgili 2014 yılından bugüne herhangi bir denetim raporu görünmüyor. Ya hiç denetlenmedi veya denetlendi de denetim raporu hala düzenlenmedi.
Düşünebiliyor musunuz, bir belediye yönetimi seçiliyor, görevden ayrılıncaya kadar o yönetimle ilgili bir tek Sayıştay denetim raporu hazırlanmıyor veya hiç denetlenmiyor. Bir dönem görev yapanlar seçimi yitirdiler, gittiler. Görevden ayrıldıktan sonra denetim yapılıp hukuksuzluklar raporlanırsa, kim neyi, nasıl çözecek?
Sayıştay da bir üst yargı kurumu olunca, zamanında uyaran insanlara "geciken adalet adalet değildir" deyişindeni anımsatmaktan başka bir şey kalmıyor. Kalkıp, düğün geçtikten sonra "Halkın parasını kendileri ve yandaşlarına o biçim aktarmışlar" desen ve "Halk zaten bunu kendi istedi" diyerek konuyu kapatsan, düğün-kına ilişkisini yazsan ne olur, yazmasan ne olur?
Muhabette söylenen haber midir?
Gazeteci olarak kime hangi kritik konuda soru sorsanız, uzun süredir yanıt vermiyor. Bu yanıt vermezlik, sorumlu koltuklarda sorumluluk duygusu taşıyan kişi kalmadığından olabilir. Sorumlulukları olan insanların herkesi ilgilendiren sorunları bile kapalı kapılar ardında çözme çabası alışkanlığı edinmesi de olabilir.
Kişisel olarak bu kapalı toplum davranışına dönüşü çok düşündüm ve vardığım sonuç şu: Gölgesinden korkanlar ile "benim ilişkilerim iyi, aman bozulmasın" cılar büyük çoğunluğu oluşturuyor.
Bir de "Benim zaten işimi bitirmişler" diyen veryansıncılar var, onlar zaten uzak durulması gereken kişiler. Onlar da abartıda artık sınır tanımıyorlar.
Geçmişte önemli bir bölümü oluşturan tuzukurular, bu dönemde işi eğlenceye vurmuş durumda. Ciddiye almadıkları sözde habercilere muhabbet masasında "ben şu partiden adayım" diyerek, eğleniyorlar. Haber kaynağından harçlık almaya alışmış sözde haberciler de, üç-beş yüz kişinin baktığı sözde medyacıklarda "Bana ne? Dedi ya" diye bakarak, haber diye mutluluk içinde yayınlıyorlar.
Gündeme eklemlenen tuzukuru, ertesi gün gerçekte olasılığı sıfır adaylığıyla kendi küçük gettosunda, "Eğlencesine söyledim, yazmış. Medya işte bu durumda" diyerek, işin bir kez daha tadını çıkarıyor.
Aday adaylığı ve adaylık gerçeğine bakıldığında ise durum ortada. Siyasi partilerde aday adayı olup adil bir yarışla seçileni anımsayanınız kaldı mı? Öyle şeyler bizim gençlik çağlarımızda kaldı. Merkez Yoklaması diye bir sihirli terazi var, yakında aday adayları arasından adayları değil, koltuklara oturacakları doğrudan belirleyecek. İlk adım bakanlarda atıldığına göre, iş muhtarlara kadar gider görünüyor.
Mahkeme kadıya mülk değil
Önceki gün bir fotoğraf gördüm. Bir stadın protokol tribünü. Arkalarda bir yerde protokolün önemli zatlarından biri mahzun biçimde ön sıralara bakarak oturuyor. Sahada oynanan maç önemli olmalı, protokol tribünü dolu. Gecikmiş veya daha üstündekilerin çoğu gelmiş olmalı, ona ancak arkalarda bir yer kalmış.
Makam odalarından, kürsülerden, salon toplantılarının ön sırasından, protokol tribününün arkasındaki plastik oturaklara terfi etmek, bana çok acıklı geldi. Nasıl da kişiliği ezilmiş görünüyor.
Kamuda ne denli zirvelere çıkarsanız çıkın, varacağınız son nokta; emeklilikte kaldırımda bile yol vermeyen gençlere "sen benim kim olduğumu biliyor musun?" diye seslenme ezikliğidir.