Son kitabımın başlığı ?Hala İyimserim? olduğu için yakın dostlarım, ?hala mı?? diye sordular. Ben de biraz mahzun ama inatla ?evet hala? demiştim. Şimdi size aktaracağım Uruguaylı gazeteci yazar Eduardo Galeano?nun* bir hikâyesini bu gün (şu günlerde!) bir kez daha okuyunca artık soranlara, hiç mahzun değil ama inatla ?evet, iyimserim? demeye söz verdim. İşte o hikâye:
                                                 Amneziler*
Nikolay Çavuşesku yirmi yılı aşkın bir süre boyunca Romanya?nın diktatörlüğünü yürüttü.
Muhalefeti olmadı, çünkü halk hapishaneler ve mezarlıklarda uğraşıyordu, ama onun kendine saygı ve hürmet adına halkın bedava işgücüyle yükselttiği firavunca anıtları sınırsızca alkışlama hakkı hepsinin vardı.
Bu alkışlama hakkı, yakın dostu olan Richard Nixon ve Ronald Reagan gibi saygın politikacıların yanı sıra, emirlerine hiç itirazsız itaat eden bu komünist diktatörlüğü paraya ve övgüye boğan IMF ve Dünya Bankası gibi kuruluşlar tarafından da kullanıldı.
Çavuşesku mutlak gücünü kutlamak için kendine fildişinden bir asa yaptırdı ve kendi kendine Halkın Rehberi sıfatını verdi.
Alışıldığı üzere kimse karşı çıkmadı.
Ama bundan kısa bir süre sonra halkın öfke kasırgası patlayınca, Çavuşesku?nun kurşuna dizilmesi kolektif bir şeytan kovma töreni oldu.
Bunun üzerine, iyilerin iyisi ve dünyanın kudretlilerinin gözdesi bir anda sihirli bir biçimde filmin kötü adamına dönüştü.
Olur böyle şeyler.

(*) EDUARDO GALEANO, "Hikâye Avcısı" sayfa 42, Sel Yayıncılık 2017
Not: 1975?de Genel Başkanım Bülent Ecevit?le birlikte Nikolay Çavuşesku?yu ziyaret etmiştik. Eşi Elena Çavuşesku?nun da olduğu çok özel görüşmelerin içinde oldum. 1989?da kurşuna dizilişlerini canlı izlerken, 14 yıl sonra, ?sonlarının öyle olacağını? tahmin etmiştik, diyemem! Şimdi de bir Başkası(!) için olduğu gibi